The Sopranos (HBO)

Ξερει κανεις αν θα δουμε νεα επισοδεια Sopranos απο την Νετ. Εχω παθει εξαρτηση απο την σειρα. Μου λειπει πολυ. Το τελευταιο επισοδειο ητανε αυτο που η Carm ειπε στον Toni για τον Furio? Καλα θυμαμαι?

Αντριαννα μωρο μου που εισαι?

Αρχικό Μήνυμα από το μέλος EWS (20 Νοέ. 2004 , 01:35)

 

Ξερει κανεις αν θα δουμε νεα επισοδεια Sopranos απο την Νετ. Εχω παθει εξαρτηση απο την σειρα. Μου λειπει πολυ. Το τελευταιο επισοδειο ητανε αυτο που η Carm ειπε στον Toni για τον Furio? Καλα θυμαμαι?

 

Αντριαννα μωρο μου που εισαι?

 

Πράγματι, αυτό ηταν το τελευταίο επισόδειο που έδειξε η ΝΕΤ, αλλά φαίνεται δεν αγόρασαν και τον επόμενο τίτλο των επισοδείων. Νομίζω πρέπει να το δείχνει το filmnet αλλά δεν είμαι σιγουρός.

Κρίμα πάντως γιατί είναι μία από τις καλύτερες σειρές που έχουν παιχτεί στην Ελλάδα.

Σε ποια σαιζόν είχε σταματήσει η NET?

Και ρε παιδιά τι γίνεται με τα dvd της σειράς? Έχει κυκλοφορήσει από την AUDIO VISUAL κάθε dvd ξεχωριστά αλλά είναι δυσεύρετα στα καταστήματα και δεν τα 'χουν τα video club της γειτονιάς μου,ενώ τα box-sets εισαγωγής είναι πανάκριβα. Ψάχνω να βρω το πρώτο από τη season 1 αλλά δεν...Έχω ακούσει πολύ καλά σχόλια για τη σειρά ενώ είμαι και fan της γκανκσερικής θεματολογίας, οπότε πιστεύω θα γουστάρω.

ρωτα στα seven video net.

εδω στην θεσσαλονικη ξερω ενα καταστημα που τα εχει.

Καθώς μου μένει μόνο ένα επεισόδιο για να τελειώσω την πρώτη σαιζόν, πλέον μπορώ να πω ότι το Sopranos είναι ότι καλύτερο έχω δει σε τηλεοπτικά σειρά. Ειδικά οι ερμηνείες αλλά και οι φευγάτοι διάλογοι δεν παίζονται (κάποιες ατάκες θα τις ζήλευε ακόμα και ο μεγάλος Tarantino), ενώ οι πρωταγωνιστικοί χαρακτήρες έχουν πρωτόγνωρο βάθος για σειρά! :up:

Η σειρά ασχολείται με τη μαφία του New Jersey και εξετάζει την καθημερινότητά της μέσα από μία εντελώς σύγχρονη σκοπιά και όσοι από εσάς έχουν DSL δε δικαιολογούνται να μην ξεκινήσουν να κατεβάζουν τα επεισόδια αμέσως!

Καταρχάς συγνώμη για τη "νεκρανάσταση" του thread αλλά δε μου φάνηκε απαραίτητο να ανοίξω καινούριο.

Ξεκίνησα πριν από μερικές εβδομάδες το Sopranos από την αρχή, με την πρόθεση να το δω ολόκληρο. Με τη σειρά αυτή είχα πάντα με περίεργη σχέση "σεβασμού από απόσταση". Ήξερα ότι λόγω θεματικής και επιπέδου παραγωγής HBO θα μου άρεσε αλλά ποτέ δεν είχα καταφέρει να το παρακολουθήσω στην τηλεόραση πέρα από κάποια σκόρπια επεισόδια στο τότε Filmnet ενώ ο τρόπος με τον οποίο κυκλοφορούσαν τα DVD, με μερικά επεισόδια κάθε φορά αντί για ολόκληρες σεζόν πάντα με απέτρεπε από το να τα αγοράσω ή να τα νοικιάσω. Και η αλήθεια είναι ότι η σειρά δύσκολα παρακολουθείται ευκαιριακά αφού ούτε η υπόθεση γίνεται απολύτως κατανοητή έτσι αλλά ούτε και οι ενέργειες των χαρακτήρων εξηγούνται εύκολα ή έχουν το προσδοκώμενο από τους δημιουργούς συναισθηματικό αποτέλεσμα όταν δεν ξέρεις οσα έχουν προηγηθεί.

Τέλος πάντων, δύο χρόνια μετά το φινάλε της σειράς και ενώ έχουν κυκλοφορήσει στο μεταξύ διάφορα πλήρη πακέτα DVD σε τιμές αρκετά λογικές αποφάσισα να αγοράσω ένα από αυτά και να δώσω μια δεύτερη ευκαιρία στη σειρά, ειδικά τώρα που είναι καλοκαίρι και έχουν σταματήσει σχεδόν τα πάντα.

[Παρεμπιπτόντως και για όποιον ενδιαφέρεται για αγορά από βρετανικό e-shop θα πρότεινα να αποφύγει τη deluxe έκδοση γιατί τα δισκάκια είναι τοποθετημένα σε - όμορφες ομολογουμένως - χάρτινες θήκες, η κόλλα μίας εκ των οποίων έλιωσε και γέμισε ένα από τα DVD του πακέτου το οποίο στη συνέχεια κατέστρεψα με "προσεκτική" χρήση οινοπνεύματος & aceton. :rolleyes:]

Η σειρά αποτελείται από έξι κύκλους, εκ των οποίον οι πέντε πρώτοι έχουν από 13 επεισόδια ενώ ο τελευταίος χωρίστηκε σε δύο μέρη, 12 & 9 επεισοδίων αντιστοίχως, συνολικά δηλαδή 86 με διάρκεια που μπορεί να κυμαίνεται από 40 λεπτά μέχρι λίγο πάνω από μια ώρα. Μέχρι τώρα έχω δει τους δύο πρώτους, με ταχύτερο ρυθμό απ' ό,τι περίμενα. Η σειρά θέλει λίγο το χρόνο της για να σε τραβήξει γιατί στην αρχή οι χαρακτήρες (πλην Tony Soprano) δείχνουν αντιπαθητικοί και μονοδιάστατοι και η δράση είναι σχετικά υποτονική καθώς χτίζεται η υπόθεση αλλά μέχρι τα τελευταία επεισόδια του πρώτου κύκλου είχα κολλήσει. Στον δεύτερο η σειρά απογειώνεται κανονικά, με τους χαρακτήρες να είναι πλήρως σχηματισμένοι και 2-3 εξαιρετικά subplots/arcs να τρέχουν μονίμως στο περιθώριο της βασικής υπόθεσης κάθε επεισοδίου.

Τέλος πάντων, είμαι εξαιρετικά late to the party αλλά ανυπομονώ για τη συνέχεια. No spoilers please :)

Wow τελείωσα. Τις τρεις τελευταίες σεζόν (5, 6a, 6b) τις είδα κυριολεκτικά μονορούφι, μέσα σε λιγότερο από τρεις εβδομάδες.

Εκπληκτική σειρά, ό,τι και να πει κανείς είναι λίγο. Απορώ με τον εαυτό μου που την είχα αγνοήσει για τόσα χρόνια.

Με διαφορά η καλύτερη σειρά που έχω δει ποτέ.

Τρομερή σκηνοθεσία, πολύ καλοί ηθοποιοί, γερό budget και ένα

δυνατό σενάριο.

Αγαπημένος χαρακτήρας ο απλά απίστευτος Corrado "Junior" Soprano. :D

Αξίζει ιδιαίτερη μνεία στην τελευταία σκηνή της σειράς, όπου αν και δίχασε το κοινό εμένα μου άρεσε πάρα πολύ, ένα πολύ δυνατό τέλος σε μια από τις καλύτερες τηλεοπτικές σειρές.

Να πω επίσης πως αν και η σειρά είναι δραματική, είχε στιγμές που κυριολεκτικά δε σταματούσες να γελάς με τις ατάκες των χαρακτήρων, ειδικά ο Paulie έβγαζε πολύ γέλιο.

Την τελείωσα πρόσφατα και εγώ τη σειρά και ακόμα είμαι πορωμένος μ' αυτή, μέχρι και για ringtone έχω βάλει το τραγούδι των τίτλων. :p

Αξίζει ιδιαίτερη μνεία στην τελευταία σκηνή της σειράς, όπου αν και δίχασε το κοινό εμένα μου άρεσε πάρα πολύ, ένα πολύ δυνατό τέλος σε μια από τις καλύτερες τηλεοπτικές σειρές.

Γι' αυτή τη σκηνή έχουν κυριολεκτικά χυθεί τόνοι πραγματικού και διαδικτυακού μελανιού. Το μόνο βέβαιο, όπως και αν την ερμηνεύσει κανείς είναι ότι πρόκειται για ένα σεμινάριο σκηνοθεσίας (τα πάντα, μα τα πάντα είναι μελετημένα) και μοντάζ. Αξίζει να τη δει κανείς πολλές φορές γιατί είναι σίγουρο ότι κάθε φορά θα προσέχει και μια λεπτομέρεια που του είχε διαφύγει.

Υπάρχει βέβαια και αυτή η θεωρία:

Την τελείωσα πρόσφατα και εγώ τη σειρά και ακόμα είμαι πορωμένος μ' αυτή, μέχρι και για ringtone έχω βάλει το τραγούδι των τίτλων

Εγώ μετά το τέλος έψαχνα να βρω το "Don't stop believing" των Journey :p

Σιγουρα απο τις καλυτερες σειρες που μας χαρισε το HBO και γενικοτερα η τηλεοραση εκ των ΗΠΑ. Αδοξο τελος, κατα την ταπεινη μου αποψη, αλλα εξυπνο κατα το σεναριο.

Οποιος δεν την εχει δει/ξανακουσει, προτεινεται με κλειστα ματια. Ειναι σιγουρο οτι θα κολλησετε.

Aν και με αρκετά μεγάλη καθυστέρηση, είδα και εγώ τις 6 σεζόν των Sopranos.

Αρχικά να πω πως συμφωνώ με τους κριτικούς που την έχουν πάμπολλες φορές αναφέρει ως "μια από τις καλύτερες τηλεοπτικές σειρές όλων των εποχών". Από τους ηθοποιούς και τους διαλόγους, μέχρι τις τοποθεσίες και την πραγματικά ευρηματική σκηνοθεσία, είναι ξεκάθαρο πως δε μιλάμε για μια σειρά που απλά "έκατσε" και άρεσε στο κοινό για άγνωστους λόγους, αλλά για μια πολύ καλά μελετημένη και ιστορική σειρά της τηλεόρασης. Και αυτό από έναν άνθρωπο που δεν είχε ποτέ ιδιαίτερη αδυναμία στο Νονό ή στο θέμα της Μαφίας γενικότερα.

Οι πρωταγωνιστές θα πρέπει να είναι παράδειγμα προς όλους τους συναδέλφους τους. Ο James Gandolfini, η Edie Falco, η Lorraine Bracco, o Dominic Chianese, ο Tony Sirico και το 99% των υπολοίπων ηθοποιών της σειράς, πραγματικά δεν έπαιζαν, αλλά έδιναν μαθήματα ηθοποιίας και θα μου λείψουν τόσο οι ίδιοι όσο και οι θεότρελοι και "προβληματικοί" χαρακτήρες που υποδύονταν.

Η σκηνοθεσία ήταν εξαιρετική και πάντα πέρναγε το μήνυμα που ήθελε να περάσει, παραδόξως χωρίς να χρησιμοποιεί τους εύκολους τρόπους που επιλέγουν πολλοί αμερικάνοι σκηνοθέτες (λόγω του χαμηλού IQ των συμπατριωτών τους :p).

Η εξέλιξη της ιστορίας ήταν επίσης υποδειγματική: δε βιαζόταν, δεν έκανε τρελές υπερβάσεις μόνο και μόνο για να σοκάρει και να κρατήσει το ενδιαφέρον του κοινού - και ίσως αυτό βέβαια να οφείλεται στο γεγονός πως το HBO έχει την πολυτέλεια να "χτίσει" μια σειρά.

Βρήκα πολύ έξυπνους και τους τρόπους με τους οποίους "έπαιζαν" οι δημιουργοί με τους συμβολισμούς και τον ψυχισμό των ηρώων, όπως π.χ. την ανεξήγητη αδυναμία του Tony στα ζώα.

Αν τη θεωρώ την καλύτερη σειρά όλων των εποχών, όπως πολλοί έχουν πει.

Σίγουρα όχι.

Κατ'αρχάς - και αυτό μπορεί να είναι και θετικό, βέβαια - σχεδόν πουθενά δεν υπήρχε cliffhanger στιγμή. Κάθε επεισόδιο έμοιαζε να είναι "αυτοτελές" ενώ ταυτόχρονα εξέλισε και λίγο τη γενική υπόθεση του έργου. Αυτό βέβαια, μπορεί να είναι και θετικό γιατί είχε μια τόσο καλή δομή που σε κρατούσε ακόμα και χωρίς αυτό, αλλά σε πολλές στιγμές της έμοιαζε μονότονη και κολλημένη στο μοτίβο "δουλειά - κάτι πάει στραβά - ο Tony μιλάει με την ψυχολόγο του - η δουλειά λύνεται με κάποιο τρόπο". Το να μην έχει λοιπόν πολύ έντονες στιγμές είναι θετικό γιατί δεν τις χρειαζόταν για να συνεχίσει, αλλά από την άλλλη δεν ήταν πάντα ενδιαφέρουσα η εξέλιξη ώστε να σε κρατήσει χωρίς αυτές.

Το HBO την εποχή των Sopranos είχε τρεις "τεράστιες" σειρές: το The Sopranos, το Sex & the City και το Six Feet Under. Δε θα μπορούσα να συγκρίνω το Sopranos με το S&tC γιατί...απλά δεν έχουν κανένα κοινό. Με το Six Feet Under όμως, έχει αρκετά κοινά: σκοτεινή ατμόσφαιρα, ήρωες που ακροβατούν ανάμεσα στο καλό και το κακό, μια "δουλειά" με την οποία δε μπορεί να ταυτιστεί ο μέσος τηλεθεατής και που σχετίζεται με τον ένα ή τον άλλο τρόπο με το θάνατο και, κυρίως, βαθιά ψυχολογική παρακολούθηση των πρωταγωνιστών.

Για εμένα οι Sopranos χάνουν σε αρκετά σημεία.

Πρώτο, ασχολούνται με ένα πολύ εύκολο, πιασάρικο και universal θέμα: βία, σεξ, ναρκωτικά, μαφία. Είναι πολύ πιο εύκολο μια τέτοια σειρά να κάνει επιτυχία απ'ότι μια σειρά για ένα γραφείο τελετών. Αμα έρχονταν πριν 10 χρόνια και σας έδιναν αυτά τα δύο σενάρια για να τα κάνετε τηλεοπτική σειρά, υπήρχε ποτέ περίπτωση να διαλέξετε το δεύτερο; ;)

Δεύτερον, στο Sopranos γίνεται το ίδιο λάθος (κατ'εμέ) που γίνεται σε πολλές άλλες σειρές: τα παιδιά της οικογένειας μοιάζουν να μην έχουν απολύτως τίποτα κοινό με τους γονείς τους. Αυτό απλά δε γίνεται και είναι καθαρά λάθος όταν γίνεται (και μιλάμε πάντα για αξιόλογες σειρές, γιατί στις υπόλοιπες...ποιός νοιάζεται; ). Στο SFU, μπορούσες να δεις λίγο Ruth μέσα στον David και λίγο Nathaniel μέσα στον Νate. Στους Sopranos τα παιδιά ήταν πολύ δεύτεροι χαρακτήρες με εκρηκτική προσωπικότητα που εξυπηρετούσε μόνο στο να εκνευρίζει ή να κάνει περήφανους τους γονείς.

Τρίτον, ο κόσμος που κινούνταν οι Sopranos. Κατανοώ το γεγονός οι άνθρωποι με τους οποίους συναναστρέφονται να είναι Ιταλοί, αλλά έτσι που το παρουσίαζαν στη σειρά ήταν λες και ΟΛΗ η Ιταλία είχε μετακομίσει στο New Jersey. Πραγματικά, νομίζω πως οι ήρωες (α, β, γ χαρακτήρες) που ΔΕΝ είχαν σχέση με κάποιον τρόπο με την Ιταλία, ήταν μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού στις 6 σεζόν της σειράς.

Τέλος, οι σκηνές που οι ήρωες ονειρεύονταν/ήταν μαστουρωμένοι και είχαν παραισθήσεις και (κυρίως) οι σκηνές όταν ο Tony ήταν στο νοσοκομείο ήταν απλά αποτυχημένες. Κατάλαβα τα μηνύματα που προσπαθούσαν να περάσουν κάθε φορά, αλλά μου φαίνονταν τόσο αδιάφορα που απλά με ξένιζαν, μέσα στο γενικό σύνολο μιας τόσο καλής σειράς. Δε χρειάζεται ΟΛΕΣ οι σειρές να "μπουν" στο μονοπάτι των παραισθήσεων κτλ. Κάποιες πρέπει να είναι ευχαριστημένες απλά με το να αποδίδουν άριστα τον ωμό ρεαλισμό.

Ένα ακόμα αρνητικό, είναι πως επειδή οι χαρακτήρες που γνωρίσαμε μέσα στις 6 σεζόν ήταν πάρα πολλοί, οι περισσότεροι από αυτούς δεν ήταν παρά "κάποιος που είχε παίξει σε ένα επεισόδιο πριν 2 σεζόν". Όπως και το γεγονός πως όποτε τους βόλευε, ξεφύτρωνε και ένας ξάδερφος/συνεργάτης/εχθρός από το πουθενά!

H 6η σεζόν για εμένα ήταν η καλύτερη και η χειρότερη ταυτόχρονα.

Η ιστορία του

Vito ήταν άχρηστη και έπιασε πολύ χρόνο από τη σεζόν. Και ήταν επίσης και... κάπως αηδιαστική (sorry, στους

που μπορεί να το διαβάσουν αυτό, αλλά ήταν!)

Το φινάλε το ήξερα. Δηλαδή είχα ακούσει πως απλα

.

Δε μου αρέσει να κρίνω τις σειρές από ένα μόνο επεισόδιο, ακόμα και αν το φινάλε έχει ιδιαίτερη βαρύτητα ως το τελευταιο επεισόδιο μιας σειράς, αλλά εννοείται πως δεν ήταν το καλύτερο δυνατό φινάλε.

Από την άλλη βέβαια κόλλαγε με το όλο στυλ της σειράς, οπότε δε με απογοήτευσε και τόσο.

Θα μου λείψουν οι Sopranos τώρα που τελείωσα τους 6 κύκλους τους. Και θα μου λείψουν και οι β' χαρακτήρες όπως ο Paulie, o Christopher και πολλοί άλλοι, που έδιναν το δικό τους χρώμα στη σειρά.

Είναι αναμφίβολα μια σειρά που πρέπει να δει κάποιος, αν θέλει να λέει πως ξέρει από αμερικανικές σειρές.

Welcome to the club :)

Πέραν του φινάλε για το οποίο έχω ήδη γράψει, διαφωνώ σε δύο σημεία.

Πρώτο, ασχολούνται με ένα πολύ εύκολο, πιασάρικο και universal θέμα: βία, σεξ, ναρκωτικά, μαφία. Είναι πολύ πιο εύκολο μια τέτοια σειρά να κάνει επιτυχία απ'ότι μια σειρά για ένα γραφείο τελετών. Αμα έρχονταν πριν 10 χρόνια και σας έδιναν αυτά τα δύο σενάρια για να τα κάνετε τηλεοπτική σειρά, υπήρχε ποτέ περίπτωση να διαλέξετε το δεύτερο; ;)

Δεν ξέρω αν συμφωνώ εδώ γιατί μπορεί να είχαν ένα εύκολο και πιασάρικο θέμα αλλά ο τρόπος με τον οποίο το αντιμετώπισαν δεν ήταν καθόλου εύκολος και πιασάρικος, ήταν πρωτότυπος. Αν επρόκειτο για ένα αναμάσημα του Νονού ή των Καλών Παιδιών δε νομίζω ότι θα το συζητούσαμε σήμερα.

Επίσης απ' ό,τι καταλαβαίνω υποννοείς ότι ξεκίνησαν από διαφορετικές αφετηρίες (εύκολο, πιασάρικο θέμα από τη μία - quirky και σχετικά δυσπρόσιτο από την άλλη) για να φτάσουν στο ίδιο αποτέλεσμα (κριτική αποθέωση και εμπορική επιτυχία) αλλά δε νομίζω ότι ισχύει αυτό 100%. Ανεξάρτητα από το ποιο θεωρεί ο καθένας μας καλύτερο από τα δύο η αλήθεια είναι ότι το Sopranos είχε μεγαλύτερη αναγνώριση από το κοινό, την κριτική και τα βραβεία.

Δεύτερον, στο Sopranos γίνεται το ίδιο λάθος (κατ'εμέ) που γίνεται σε πολλές άλλες σειρές: τα παιδιά της οικογένειας μοιάζουν να μην έχουν απολύτως τίποτα κοινό με τους γονείς τους. Αυτό απλά δε γίνεται και είναι καθαρά λάθος όταν γίνεται (και μιλάμε πάντα για αξιόλογες σειρές, γιατί στις υπόλοιπες...ποιός νοιάζεται; ). Στο SFU, μπορούσες να δεις λίγο Ruth μέσα στον David και λίγο Nathaniel μέσα στον Νate. Στους Sopranos τα παιδιά ήταν πολύ δεύτεροι χαρακτήρες με εκρηκτική προσωπικότητα που εξυπηρετούσε μόνο στο να εκνευρίζει ή να κάνει περήφανους τους γονείς.

Εμένα η δυναμική της οικογένειας μου άρεσε πάρα πολύ. Όταν είσαι μαφιόζος αλλά με κάποια συνείδηση είναι λογικό να προσπαθείς να στρέψεις τα παιδιά σου σε άλλη κατεύθυνση. Ο ίδιος ο Tony έμοιαζε αρκετά στον πατέρα και τη μητέρα του αλλά προσπάθησε να αποτρέψει μια τρίτη γενιά που θα ακολουθούσε τα ίδια βήματα, ή τουλάχιστον να τους δώσει την επιλογή που ο ίδιος ποτέ δεν είχε. Διάλεξε μια καλή γυναίκα και έκανε αγώνα για να κρατήσει τα παιδιά του (ειδικά τον Anthony Jr.) έξω από την επαγγελματική ζωή του ενώ το ρόλο του γιού/διαδόχου του τον έδωσε στον Chris ο οποίος ήταν ούτως ή άλλως μάλλον χαμένη υπόθεση. Πιο συχνά τον βλέπουμε σαν πατρική φιγούρα για τον Chris παρά για τον AJ.

Από την άλλη δεν μπορείς να πεις ότι δεν βλέπεις ομοιότητες με τα παιδιά: η Meadow σαφώς και είχε στοιχεία από το πανέξυπνο μυαλό του πατέρα της και την καλοσύνη της μητέρας της αλλά ήταν εξαρχής αρκετά πιο εξευγενισμένη από τους γονείς της. Όσο περνούσαν τα χρόνια όμως οι ομοιότητες γίνονταν πιο έντονες μέχρι που έφτασε να αποδέχεται τα ίδια πράγματα με τη μητέρα της και να βάζει την οικογένειά της πάνω από τις αρχές της περί ηθικής. Ο Anthony Jr. αντιθέτως δεν αναπτύσσεται σαν χαρακτήρας τόσο πολύ διότι είναι μικρότερος και σαν αγόρι κλασσικά πιο ανώριμος ενώ έχει να αντιμετωπίσει συχνά την άδικη και σκληρή συμπεριφορά του πατέρα του ο οποίος από τη μία προσπαθεί να τον προσεγγίσει αλλά ταυτόχρονα φοβάται κιόλας ότι αυτή η προσέγγιση θα σημάνει την είσοδό του στην οικογενειακή επιχείρηση. Tα σημάδια όμως ότι ο A.J. θέλει να ακολουθήσει τον πατέρα του είναι εκεί, σχεδόν από την αρχή και αυτό είναι που τους φοβίζει όλους.

Δεν ξέρω αλλά εμένα όλα αυτά μου ακούγονται αρκετά ρεαλιστικά, δεδομένου του θέματος.

Την συγκεκριμένη σειρά την τελείωσα και εγώ πρόσφατα. Κατά τη γνώμη μου ο σκηνοθέτης έδειξε με πολύ ωραίο τρόπο τον όρο μαφία διότι σε έκανε να πιστέψεις ότι έτσι είναι η πραγματικότητα στο New Jersey.

Μπορείτε να δείτε και ένα ντοκυμαντέρ με τίτλο "the real sopranos" από youtube. Έχει πολύ ενδιαφέρον.

Welcome to the club :)

 

Πέραν του φινάλε για το οποίο έχω ήδη γράψει, διαφωνώ σε δύο σημεία.

 

Δεν ξέρω αν συμφωνώ εδώ γιατί μπορεί να είχαν ένα εύκολο και πιασάρικο θέμα αλλά ο τρόπος με τον οποίο το αντιμετώπισαν δεν ήταν καθόλου εύκολος και πιασάρικος, ήταν πρωτότυπος. Αν επρόκειτο για ένα αναμάσημα του Νονού ή των Καλών Παιδιών δε νομίζω ότι θα το συζητούσαμε σήμερα.

Επίσης απ' ό,τι καταλαβαίνω υποννοείς ότι ξεκίνησαν από διαφορετικές αφετηρίες (εύκολο, πιασάρικο θέμα από τη μία - quirky και σχετικά δυσπρόσιτο από την άλλη) για να φτάσουν στο ίδιο αποτέλεσμα (κριτική αποθέωση και εμπορική επιτυχία) αλλά δε νομίζω ότι ισχύει αυτό 100%. Ανεξάρτητα από το ποιο θεωρεί ο καθένας μας καλύτερο από τα δύο η αλήθεια είναι ότι το Sopranos είχε μεγαλύτερη αναγνώριση από το κοινό, την κριτική και τα βραβεία.

Θα το πω όσο πιο ξεκάθαρα μπορώ, αν και δεν ξέρω πώς θα ακουστεί.

Σε κάθε σειρά υπάρχει ένας "cool factor"

Αν αυτός ο cool factor ήταν μετρήσιμος, του Six Feet Under θα ήταν 4 και του Sopranos 9.

Είναι πιο εύκολο να πεισεις το κοινό και τους κριτικούς του Sopranos (που στην πλειοψηφία είναι άντρες) ότι πρόκειται για μια καλή σειρά, από το να τους πείσεις για μια σειρά όπως το Six Feet Under το οποίο ασχολείται άμεσα -και όχι έμμεσα- με το θάνατο και τη φιλοσοφία γύρω από τη ζωή. Και επίσης πρέπει να έχεις πάντα κατά νου πως οι Αμερικάνοι αντιμετωπίζουν το θάνατο πολύ διαφορετικά από ότι οι Ευρωπαίοι - έχουν γενικά μια τάση να τον ωραιοποιούν, να τον αποφεύγουν και να τον μυθοποιούν.

Βέβαια, ξαναλέω, το Sopranos ΉΤΑΝ μια καλή σειρά, αυτό δεν το αμφισβητεί κανένας. Αλλά ακόμα και αν ήταν μια καλούτσικη προς μέτρια σειρά, και πάλι θα είχε επιτυχία γιατί είχε να κάνει με α)τη μαφία β) όπλα γ) γυναίκες και δ) ναρκωτικά, θέματα δηλαδή που είναι "πιασάρικα" και όταν χρησιμοποιηθούν σωστά, μπορούν να κερδίσουν σχετικά εύκολα το κοινό.

Πιστεύω δηλαδή πως το Sopranos ήταν τυχερό γιατί είχε πιο εύκολο word of mouth εξασφαλισμένο, ενώ ταυτόχρονα φυσικά και είχε και εξαιρετική συνέχεια.

Όσο για τα βραβεία, δε θα πω ότι το SFU δε θα ήθελα να είχε κερδίσει περισσότερα - γιατί του άξιζαν.

Αλλά και οι Sopranos το άξιζαν οπότε θα το βουλώσω που η Edie Falco πήρε τρεις φορές το βραβείο για τον ίδιο ρόλο που αν έβλεπες ένα πεισόδιο από την πρώτη σεζόν και ένα από την τελευταία, δε θα καταλάβαινες πουθενά εξέλιξη :p. Αλλά εντάξει, η γυναίκα είναι ηθοποιάρα και χαλάλι της.

Εμένα η δυναμική της οικογένειας μου άρεσε πάρα πολύ. Όταν είσαι μαφιόζος αλλά με κάποια συνείδηση είναι λογικό να προσπαθείς να στρέψεις τα παιδιά σου σε άλλη κατεύθυνση. Ο ίδιος ο Tony έμοιαζε αρκετά στον πατέρα και τη μητέρα του αλλά προσπάθησε να αποτρέψει μια τρίτη γενιά που θα ακολουθούσε τα ίδια βήματα, ή τουλάχιστον να τους δώσει την επιλογή που ο ίδιος ποτέ δεν είχε. Διάλεξε μια καλή γυναίκα και έκανε αγώνα για να κρατήσει τα παιδιά του (ειδικά τον Anthony Jr.) έξω από την επαγγελματική ζωή του ενώ το ρόλο του γιού/διαδόχου του τον έδωσε στον Chris ο οποίος ήταν ούτως ή άλλως μάλλον χαμένη υπόθεση. Πιο συχνά τον βλέπουμε σαν πατρική φιγούρα για τον Chris παρά για τον AJ.

Στα παραπάνω που λες συμφωνώ απόλυτα, έτσι ακριβώς έγιναν. Εγώ όμως αναφέρομαι σε αυτό που αναλύεις παρακάτω...

Από την άλλη δεν μπορείς να πεις ότι δεν βλέπεις ομοιότητες με τα παιδιά: η Meadow σαφώς και είχε στοιχεία από το πανέξυπνο μυαλό του πατέρα της και την καλοσύνη της μητέρας της αλλά ήταν εξαρχής αρκετά πιο εξευγενισμένη από τους γονείς της. Όσο περνούσαν τα χρόνια όμως οι ομοιότητες γίνονταν πιο έντονες μέχρι που έφτασε να αποδέχεται τα ίδια πράγματα με τη μητέρα της και να βάζει την οικογένειά της πάνω από τις αρχές της περί ηθικής. Ο Anthony Jr. αντιθέτως δεν αναπτύσσεται σαν χαρακτήρας τόσο πολύ διότι είναι μικρότερος και σαν αγόρι κλασσικά πιο ανώριμος ενώ έχει να αντιμετωπίσει συχνά την άδικη και σκληρή συμπεριφορά του πατέρα του ο οποίος από τη μία προσπαθεί να τον προσεγγίσει αλλά ταυτόχρονα φοβάται κιόλας ότι αυτή η προσέγγιση θα σημάνει την είσοδό του στην οικογενειακή επιχείρηση. Tα σημάδια όμως ότι ο A.J. θέλει να ακολουθήσει τον πατέρα του είναι εκεί, σχεδόν από την αρχή και αυτό είναι που τους φοβίζει όλους.

Δεν ξέρω αλλά εμένα όλα αυτά μου ακούγονται αρκετά ρεαλιστικά, δεδομένου του θέματος.

Η Meadow ήταν ένα καλό παιδί που απλά πέρασε - όπως όλα τα παιδιά - την εφηβεία της και σε συνδυασμό με την "ιδιαίτερη" οικογένεια στην οποία ανήκε, της βγήκε κάποια στιγμή η άρνηση και η αποστροφή προς όλους τους δικούς της ανθρώπους. Τίποτα παραπάνω. Όσο για την εξυπνάδα, εντάξει...αυτό δεν είναι κάτι που μπορείς να πεις ότι "κληρονόμησε" από τον πατέρα της, δεν ξέρω πώς να στο πω...δεν είναι ακριβώς στοιχείο της προσωπικότητας η εξυπνάδα. Όπως και η καλοσύνη. Υπάρχουν παιδιά που μεγαλώνουν με όχι και τόσο έξυπνους ή καλοσυνάτους γονιούς, και τελικά εκείνα γίνονται και τα δύο. Δεν ξέρω αν καταλαβαίνεις τι εννοώ.

π.χ. ο David στο SFU, μεγαλώνοντας σε ένα σπίτι με έναν πατέρα απόντα και μια κυρίαρχη, ημι-υστερική μητρική φιγούρα, "κληρονόμησε" πολλά από τα χαρακτηριστικά της μητέρας του: την καταπίεση των συναισθημάτων του, τον ψυχαναγκασμό, τις ξαφνικές εκρήξεις θυμού, το να είναι (for lack of better term) uncomfortable in his own skin, την ανεπτυγμένη αίσθηση του "πρέπει" και "είναι σωστό"... Αντίστοιχα θα μπορούσα να σου πω για τον άλλο πρωταγωνιστή, τον Nate ή το τρίτο παιδί της οικογένειας, την Claire.

Ούτε ο A.J. ούτε η Meadow μου έδειξαν ότι πραγματικά είναι παιιδά των γονιών τους (όσο για αυτό που λες για τον Α.J. μπορεί να αποδοθεί στη δική του αυτή τη φορά εφηβεία και πάλι σε συνδυασμό με το "ανθυγιεινό" περιβάλλον στο οποίο μεγάλωνε).

Οπότε τα παιδιά και στις δύο σειρές μεγάλωσαν σε προβληματικά περιβάλλοντα (ή όπως το έθεσε η Claire σε ένα επεισόδιο του SFU "I know stealing a foot is weird. But hello, living in a house where a foot is available to be stolen is weird!") , αλλά στους Sopranos δεν μου φάνηκε ποτέ πως (όπως στην πραγματική ζωή) τα παιδιά είχαν κληρονομήσει κάποια χαρακτηριστικά των γονιών τους.

Ίσως βέβαια να έφταιγε το νεαρό της ηλικίας και των δυο Soprano kids. Δεν ξέρω.

ΥΓ: Αααα και marvin...σιδεροκέφαλος στη νέα σου θέση :p

Καταρχάς να πω ότι δεν έχω δει το Six Feet Under παρά μόνο λίγα σκόρπια επεισόδια. Οπότε δεν μπορώ να κάνω καμία σύγκριση μεταξύ των δύο παρά μόνο να μιλήσω για το Sopranos που το γνωριζω αρκετά καλά.

Η Meadow ήταν ένα καλό παιδί που απλά πέρασε - όπως όλα τα παιδιά - την εφηβεία της και σε συνδυασμό με την "ιδιαίτερη" οικογένεια στην οποία ανήκε, της βγήκε κάποια στιγμή η άρνηση και η αποστροφή προς όλους τους δικούς της ανθρώπους. Τίποτα παραπάνω. Όσο για την εξυπνάδα, εντάξει...αυτό δεν είναι κάτι που μπορείς να πεις ότι "κληρονόμησε" από τον πατέρα της, δεν ξέρω πώς να στο πω...δεν είναι ακριβώς στοιχείο της προσωπικότητας η εξυπνάδα. Όπως και η καλοσύνη. Υπάρχουν παιδιά που μεγαλώνουν με όχι και τόσο έξυπνους ή καλοσυνάτους γονιούς, και τελικά εκείνα γίνονται και τα δύο. Δεν ξέρω αν καταλαβαίνεις τι εννοώ.

π.χ. ο David στο SFU, μεγαλώνοντας σε ένα σπίτι με έναν πατέρα απόντα και μια κυρίαρχη, ημι-υστερική μητρική φιγούρα, "κληρονόμησε" πολλά από τα χαρακτηριστικά της μητέρας του: την καταπίεση των συναισθημάτων του, τον ψυχαναγκασμό, τις ξαφνικές εκρήξεις θυμού, το να είναι (for lack of better term) uncomfortable in his own skin, την ανεπτυγμένη αίσθηση του "πρέπει" και "είναι σωστό"... Αντίστοιχα θα μπορούσα να σου πω για τον άλλο πρωταγωνιστή, τον Nate ή το τρίτο παιδί της οικογένειας, την Claire.

 

Ούτε ο A.J. ούτε η Meadow μου έδειξαν ότι πραγματικά είναι παιιδά των γονιών τους (όσο για αυτό που λες για τον Α.J. μπορεί να αποδοθεί στη δική του αυτή τη φορά εφηβεία και πάλι σε συνδυασμό με το "ανθυγιεινό" περιβάλλον στο οποίο μεγάλωνε).

 

Οπότε τα παιδιά και στις δύο σειρές μεγάλωσαν σε προβληματικά περιβάλλοντα (ή όπως το έθεσε η Claire σε ένα επεισόδιο του SFU "I know stealing a foot is weird. But hello, living in a house where a foot is available to be stolen is weird!") , αλλά στους Sopranos δεν μου φάνηκε ποτέ πως (όπως στην πραγματική ζωή) τα παιδιά είχαν κληρονομήσει κάποια χαρακτηριστικά των γονιών τους.

 

Ίσως βέβαια να έφταιγε το νεαρό της ηλικίας και των δυο Soprano kids. Δεν ξέρω.

Καταλαβαίνω τι εννοείς αλλά δεν είναι απαραίτητο ότι όλες οι οικογένειες είναι έτσι. Η οικογένεια είναι σίγουρα ένας από τους βασικούς παράγοντες που επηρεάζουν το χαρακτήρα και την προσωπικότητα του καθενός μας αλλά δεν παίζει πάντοτε τόσο μεγάλο ρόλο. Χωρίς να το αναλύσω ιδιαίτερα απλά θα πω ότι δεν ένιωσα ποτέ ότι τα παιδιά των Sopranos ήταν "ξένα", ότι δεν ήταν ρεαλιστικά προϊόντα του περιβάλλοντός τους. Μπορεί ως προς αυτό το SFU να εμβάθυνε περισσότερο, δεν έχω ιδέα.

ΥΓ: Αααα και marvin...σιδεροκέφαλος στη νέα σου θέση :p

Thank you. :)

Καταρχάς να πω ότι δεν έχω δει το Six Feet Under παρά μόνο λίγα σκόρπια επεισόδια. Οπότε δεν μπορώ να κάνω καμία σύγκριση μεταξύ των δύο παρά μόνο να μιλήσω για το Sopranos που το γνωριζω αρκετά καλά.

Θα σου πρότεινα πάντως να το δεις κάποια στιγμή ολοληρωμένο.

Πραγματικά αξίζει.

Θα σου πρότεινα πάντως να το δεις κάποια στιγμή ολοληρωμένο.

Πραγματικά αξίζει.

Ναι, το ξέρω - thanks. Όταν βρω το χρόνο και τη διάθεση για μαραθώνιο θα το επιχειρήσω.