[W.I.P.] Οδηγός για manual camera settings

Disclaimer: όσα γράφω είναι καθαρά υποκειμενικά, όπως τα αντιλαμβάνομαι με το λίγο διάβασμα που ρίχνω τον τελευταίο καιρό μέσα από free οδηγούς online και σε βιντεάκια στο youtube. Είναι εξαιρετικά απλοποιημένα και πολλές φορές επίτηδες ανακριβή.

 

Είμαι ανοιχτός σε προτάσεις για να απλουστεύσω ή να διατυπώσω καλύτερα κάποιες έννοιες, και ΦΥΣΙΚΑ είναι δεκτή κάθε παρατήρηση και διόρθωση που θα ωφελήσει όλους μας να κατανοήσουμε καλύτερα το ζήτημα φωτογραφία και manual settings.

 

Πάμε λοιπόν!

 

-Σημείωση: όταν συγκρίνω δυο μεγέθη, ΠΑΝΤΑ θεωρώ πως όλες οι υπόλοιπες μεταβλητές παραμένουν κοινές. Φανταστείτε δυο ΙΔΙΕΣ συσκευές στις οποίες αλλάζω μόνο την μεταβλητή που συγκρίνω.

 

 

Φωτογραφική μηχανή:

 

Η φωτογραφική μηχανή είναι ένα σύστημα που αποτελείται από τα εξής βασικά μέρη: τον φακό (lens), το διάφραγμα (aperture), το κλείστρο (shutter), τον σένσορα (sensor) και το υποσύστημα γραφικών του.

 

Για να έχουμε μια αναλογία με κάτι γνώριμο, θα προσπαθήσω να παραλληλίσω την δομή της φωτογραφικής μηχανής με το ανθρώπινο μάτι και την διαδικασία του να τραβήξουμε μια φωτογραφία με το πως βλέπει ο ανθρώπινος εγκέφαλος.

 

Ενδεικτικά: οι φακοί είναι ο αμφιβληστροειδής μας, το διάφραγμα είναι η κόρη του ματιού μας, το κλείστρο είναι το βλέφαρο, ο σένσορας είναι το οπτικό νεύρο, και τα υποσυστήματα γραφικών είναι ο εγκέφαλός μας. Ίσως η ανθρώπινη διαδικασία να διαφέρει χωροταξικά και σαν σειρά που γίνονται κάποια πράγματα, αλλά χονδρικά είναι παρόμοια διαδικασία θεωρώ.

 

Το παν είναι να συλλάβει το οπτικό μας νεύρο φως μέσω των υπόλοιπων τμημάτων. Το ίδιο και στη φωτογραφία. Θέλουμε ο σένσορας να συλλάβει όσο περισσότερο φως γίνεται. Σε auto mode, το υποσύστημα γραφικών κρίνει πώς θα κινηθούν το διάφραγμα και το κλείστρο για να το πετύχουν αυτό, ενώ σε manual το ελέγχει ο χρήστης.

 

 

Τραβώντας μια φωτογραφία:

 

Κρατώντας τη φωτογραφική μας, βλέπουμε τον φακό (lens), που συνήθως αποτελείται από περισσότερα από ένα μέρη (συχνά 3-4 ως και 7 διαφορετικούς φακούς) και δέχεται φως. Αντίστοιχα, το ανθρώπινο μάτι έχει τον αμφιβληστροειδή.

 

Στη συνέχεια αυτό το φως περνάει από ένα διάφραγμα (aperture), το οποίο λειτουργεί πως η ανθρώπινη κόρη του ματιού και ανοιγοκλείνει έτσι κυκλικά. Το διάφραγμα, επομένως, κλείνει ώστε να αφήσει λιγότερο φως να περάσει, και ανοίγει ώστε να αφήσει περισσότερο φως να περάσει.

 

Το φως όμως δεν μπορεί να περάσει από την κόρη μας αν δεν ανοίξουμε το βλέφαρό μας (θεωρητικά). Οπότε αν για μια στιγμή ανοίξουμε το βλέφαρό μας και κοιτάξουμε κάτι, το φως θα περάσει από τον αμφιβληστροειδή μας, η κόρη μας θα προσαρμοστεί αυτόματα για να αφήσει να περάσει όσο φως χρειάζεται χωρίς να μας τυφλώσει, το φως θα φτάσει στο οπτικό νεύρο, και θα καταγραφεί από τον εγκέφαλο.

 

Κάπως έτσι είναι το auto mode στην κάμερά μας. Από την στιγμή που πατάμε το κουμπί, κατεβαίνει το shutter (κλείστρο) εντελώς, κι έπειτα ανοίγει αστραπιαία και για όσο θεωρεί το υποσύστημα γραφικών πως χρειάζεται. Στη συνέχεια σε όσο φως επετράπη να περάσει διέρχεται μέσα από το διάφραγμα (aperture), το οποίο επίσης ήταν όσο ανοιχτό χρειαζόταν σύμφωνα με το υποσύστημα γραφικών. Τέλος, το φως που πέρασε κατά σειρά από το φακό, το κλείστρο (shutter), και το διάφραγμα (aperture), καταλήγει να πέφτει στον σένσορα (sensor). Το υποσύστημα γραφικών έπειτα δέχεται τα δεδομένα από τον σένσορα (sensor) και τα επεξεργάζεται/καταγράφει.

 

Το ζητούμενο είναι να πέσει όσο φως χρειαζόμαστε, υπό τις καταλληλότερες συνθήκες, ώστε να βγει η φωτογραφία όσο το δυνατόν καλύτερα φωτισμένη. Μια λάθος ρύθμιση μπορεί να δώσει μια υπερφωτισμένη ή μια υποφωτισμένη φωτογραφία.

 

Ας εξετάσουμε τώρα ένα ένα αντίστροφα από ότι περιέγραψα παραπάνω, αλλά κατά σειρά "σημαντικότητας" τα επιμέρους τμήματα της διαδικασίας:

 

 

Υποσύστημα γραφικών:

 

Γενικά αναφέρομαι στο υπολογιστικό μέρος των φωτογραφικών μηχανών ως "υποσύστημα γραφικών". Δεν είναι πολύ ακριβές αλλά δεν θα το πολυχρησιμοποιήσω μετέπειτα. Είναι υπεύθυνο να δεχτεί, να μετατρέψει, να καταγράψει και να αποθηκεύσει την εικόνα στην μόνιμη μνήμη της συσκευής.

 

Επίσης, συνεργάζεται με τον επεξεργαστή και με βάση τον αλγόριθμο της κατασκευάστριας εταιρίας εφαρμόζει κάποια επεξεργασία στο «ωμό» αρχείο που του δίνεται από τον αισθητήρα. Αυτή η αλγοριθμική επεξεργασία γίνεται ΠΑΝΤΑ, και το τελικό αποτέλεσμα είναι αρκετά διαφορετικό ανάλογα τον κατασκευαστή.

 

Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα που είχα δει παλιότερα, είναι οι συσκευές OnePlus 3 και Xiaomi Mi5. Με τον ίδιο αισθητήρα και σχεδόν ίδια οπτικά μέρη, η επεξεργασία από το υποσύστημα γραφικών τους δίνει αρκετά διαφορετικό αποτέλεσμα.

 

Το γεγονός πως ο χρήστης δεν μπορεί να επέμβει σε αυτή την επεξερασία, το καθιστά «αναγκαίο κακό», και πολλές φορές κρίνει κατά πόσο αξίζει μια φωτογραφική μηχανή ή όχι.

 

Το ευχάριστο είναι πως μπορούμε σε κάποιες συσκευές να πάρουμε ΠΡΙΝ την επεξεργασία, το ασυμπίεστο και ενεπεξέργαστο (ίσως ελάχιστα επεξεργασμένο) αρχείο που παράγει ο σένσορας πριν το λάβει το υποσύστημα γραφικών προς επεξεργασία. Αυτό το είναι το λεγόμενο RAW αρχείο. Θα δούμε τι χρήση έχει και ποια είναι τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματά του, αρκετά παρακάτω.

 

 

Σένσορας (Sensor):

 

Το κρισιμότερο κομμάτι της φωτογραφικής μηχανής είναι ίσως ο σένσορας. Είναι το "ενδιάμεσο" τμήμα που "μετατρέπει" την αναλογική πληροφορία σε ψηφιακή. Φως (κάτι αναλογικό), πέφτει πάνω του και μετατρέπεται σε bits και bytes (κάτι ψηφιακό) τα οποία αναγνωρίζει το υποσύστημα γραφικών.

 

Ο σένσορας είναι ένα ορθογώνιο παραλληλόγραμμο που "κάθεται" στην κεντρική πλακέτα της φωτογραφικής μηχανής μας. Είναι διάφορων μεγεθών ανάλογα τον τύπο και το μέγεθος της φωτογραφικής μηχανής.

 

Είναι χωρισμένο σε μικρά τετράγωνα, μη διακριτά με γυμνό μάτι, τα pixels (picture cells), και ο αριθμός τους αποτελεί την ανάλυση του αισθητήρα. Σε αυτά πέφτει το φως και αποθηκεύουν την πληροφορία του τι είδους (εντασης, χρώματος, κτλ) φως δέχτηκαν.

Με βοηθάει να φαντάζομαι τον αισθητήρα σαν ένα ψηφιδωτό. Το κάδρο είναι το μέγεθος του αισθητήρα. Οι ψηφίδες είναι τα pixels. Κρατήστε το αυτό, θα το χρειαστούμε παρακάτω.

 

 

Μέγεθος Αισθητήρα (Sensor Size):

 

Υπάρχουν πολλοί τρόποι να κατασκευαστεί ένας σένσορας. Πάντα οι σένσορες είναι παραλληλόγραμμοι. Συνήθως οι κατασκευαστές εμμένουν σε κάποια στάνταρ μεγέθη και «χτίζουν» γύρω από αυτά.

 

Οι μεταβλητές που καθορίζουν το μέγεθος ενός σένσορα είναι δυο: η διαγώνιος και αναλογία πλευρών.

 

Η εγγενής (native) αναλογία είναι σχεδόν πάντα 4:3 στους γνωστότερους τύπους αισθητήρων.

 

Στις διαγωνίους έχουμε περισσότερη... ποικιλία.

 

-Full Frame (FF) 35mm: Ακριβές, επαγγελματικές φωτογραφικές μηχανές dslr

-APS-H/C: Ημιεπαγγελματικές dslr υψηλών επιδόσεων, σαν δεύτερη λύση στις ακριβές FF dslr.

-Micro Four Thirds (MTF) 4/3: Αποτελεί την πλέον διαδεδομένη διαγώνιο για φωτογραφικές μηχανές τύπου mirrorless, που προσφέρουν τα manual controls των dslr και την δυνατότητα εναλλαγής φακών τους σε μικρότερο σώμα. Πληροφοριακά, σαν μέγεθος είναι ακριβώς στο μισό ενός Full Frame αισθητήρα.

-1 (1-inch): Από εδώ και κάτω, μιλάμε για αισθητήρες που έχουν διαγώνιο 1 ίντσας ή λιγότερο. Συνεπώς, μιλάμε και για σώματα που είναι σαφώς μικρότερα.

-1/2,3, 1/2,5, 1/3,06 , 1/3,2 και άλλα: Καθώς είναι κλάσματα (σαν υποδιαίρεση μιας ίντσας), όσο μικρότερος ο παρονομαστής, τόσο μεγαλύτερος ο αισθητήρας. Οπότε ο 1 / 2,3 είναι μεγαλύτερος ενός 1 / 3,06.

 

Τα περισσότερα smartphones έχουν από 1 / 3 έως 1 / 2,3 αισθητήρες. Κινητά-υβρίδια έχουν εμφανιστεί με μεγαλύτερους αισθητήρες 1. Ως αποτέλεσμα, ήταν μεγάλες, παχιές συσκευές με μέγεθος μικρών λεπτών compact φωτογραφικών μηχανών. Π.χ. Samsung S4 Zoom, Panasonic CM-1.

 

 

Ανάλυση Αισθητήρα (Sensor Resolution):

 

Ανάλυση αισθητήρα είναι το μέγιστο πλήθος των pixels που χωράνε στον σένσορα. Τα 5, 8, 12, 16, 20, 21, 24, 42mpixels που αναφέρονται σαν χαρακτηριστικό της κάμερας, λοιπόν, είναι η ανάλυση του αισθητήρα (sensor resolution).

 

Η ανάλυση του αισθητήρα είναι και η μέγιστη ανάλυση που μπορεί να έχει η φωτογραφία που αποθηκεύουμε.

 

Σημαντικό: Δεν μπορούμε να επέμβουμε σαν χρήστες ούτε στο μέγεθος του αισθητήρα ούτε στην ανάλυση του αισθητήρα. Μπορούμε να επέμβουμε στην ανάλυση της φωτογραφίας. Χαμηλώνοντας την ανάλυση από τις ρυθμίσεις του κινητού απλά λέμε στον αισθητήρα να "χρησιμοποιήσει" λιγότερα pixels από όσα διαθέτει, δεν του αυξομειώνουμε το πλήθος ή το μέγεθος των pixels του.

 

Στην αναλογία με το ψηφιδωτό που χρησιμοποίησα παραπάνω, ας πούμε ότι μας δίνουν ένα κάδρο (αισθητήρα) για να φτιάξουμε ένα ψηφιδωτό (φωτογραφία). Δεν μπορούμε να πειράξουμε το μέγεθος του κάδρου (διαγώνιο) ή την αναλογία των πλευρών του. Επίσης, μας έχουν δώσει συγκεκριμένο αριθμό τετράγωνων ψηφίδων, οι οποίες γεμίζουν το συγκεκριμένο κάδρο αν τοποθετηθούν η μια διαδοχικά δίπλα στην άλλη. Ούτε το μέγεθος των ψηφίδων μπορούμε να πειράξουμε.

 

Αυτό που μπορούμε να κάνουμε, είναι να χρησιμοποιήσουμε λιγότερες ψηφίδες. Έτσι π.χ. μπορούμε να αφήσουμε ένα κενό πάνω και κάτω (μαύρες μπάρες) και να κάνουμε την αναλογία 4:3 του κάδρου μας... 16:9. Οπότε πάμε από κάτι σχεδόν τετράγωνο σε πολύ παραλληλόγραμμο. Αλλά χρησιμοποιώντας λιγότερες ψηφίδες (pixels), μειώσαμε την ανάλυση του ψηφιδωτού μας...

 

Όσο περισσότερα pixels, τόσο περισσότερη λεπτομέρεια. Όσο περισσότερη λεπτομέρεια, τόσο περισσότερη μεγέθυνση μπορούμε να κάνουμε χωρίς να χαθεί η ποιότητα. Στο ψηφιδωτό, όσο περισσότερες ψηφίδες, τόσο πιο λεπτομερές το ψηφιδωτό μας. Όσο λιγότερες ψηφίδες, τόσο πιο μακριά πρέπει να σταθούμε για να μας φανεί επαρκώς λεπτομερές. Σωστά; Σωστά.

 

Σκεφτείτε ένα τετράγωνο 10mm x 10mm (1x1 cm).

 

Αν θέλαμε να χωρέσουμε 100 pixels στον σένσορα 1x1cm θα έπρεπε κάθε pixel να έχει μέγεθος 1mm x 1mm.

 

Αν θέλαμε να χωρέσουμε 50 pixels, θα έπρεπε το κάθε pixel να έχει μέγεθος 2mm x 2mm.

 

Επομένως κάθε pixel στα 50pixels θα λάμβανε διπλάσιο "ποσό" από φως σε σχέση με τον σένσορα των 100pixels (στο ίδιο μέγεθος σένσορα, 1x1 cm πάντα).

 

Το πρόβλημα είναι στο εξής δίλημμα:

 

Σε έναν δεδομένο αισθητήρα, αν έχουμε μικρά αλλά πολλά pixels, έχουμε μια λεπτομερή φωτογραφία. Τα μικρά pixels ωστόσο λαμβάνουν λίγο φως, οπότε θέλουμε μεγάλο χρόνο που θα πρέπει να μείνει ανοιχτό το κλείστρο (συνεπώς μεγαλύτερο κίνδυνο να βγάλουμε κουνημένη φωτογραφία). Στον ίδιο αισθητήρα, αν έχουμε μεγάλα αλλά λιγότερα pixels, παίρνουμε περισσότερο φως ανά pixel, κρατάμε μικρό το χρόνο κλείστρου, αλλά χάνουμε σε λεπτομέρεια. Πρέπει να βρεθεί μια χρυσή τομή αναλογίας ανάμεσα σε μέγεθος σένσορα και ανάλυση σένσορα.

 

Αυτό όμως είναι ένα ζήτημα που επαφίεται στους κατασκευαστές. Η τάση επιβάλλει μεγάλους αισθητήρες, με μικρές αναλύσεις, μεγάλα pixels, χαμηλή (ή μάλλον χαμηλότερη σε σχέση με παλιότερα) μεν ποιότητα, αλλά καλύτερες επιδόσεις σε βραδινά πλάνα, που θέλουμε όσο περισσότερο φως μπορουμε να λάβουμε χωρίς να αφήσουμε ανοιχτό το κλείστρο πολλή ώρα και χωρίς να εισάγουμε κούνημα στη φωτογραφία μας. Εξ ου και τα UltraPixels της HTC, τα 1,55μm pixels και τα DualPixels της Samsung.

 

Το μέγεθος των pixels όμως, δεν είναι ο μόνος τρόπος να πάρουμε περισσότερο φως.

 

 

Διάφραγμα - Aperture:

 

Το διάφραγμα είναι μια ιδιόμορφη μεταβλητή. Κάθε φακός έχει ένα άνοιγμα από το οποίο περνάει το φως και διαθλάται ως τον αισθητήρα.

 

Φανταστείτε έναν σωλήνα διαμέτρου 5 εκατοστά από τον οποίο βλέπουμε τον ήλιο. Τώρα φανταστείτε να είχαμε ένα χαρτί στην μια άκρη, με μια μικρή τρύπα διαμέτρου 1 εκατοστού. Στην δεύτερη περίπτωση περνάει λιγότερο φως, προφανώς.

 

Αυτό κάνει και το διάφραγμα. Όσο πιο ανοιχτό, τόσο περισσότερο φως περνάει. Όσο πιο κλειστό, τόσο λιγότερο φως περνάει.

 

Και καθότι κάθε φακός (σωλήνας) έχει διαφορετική διάμετρο, θέλοντας να έχουμε ένα στάνταρ τρόπο να μετρήσουμε πόσο θα κλείνει το διάφραγμα, χρησιμοποιούμε τον λόγο της διαμέτρου του φακού (του... σωλήνα) δια του ποσοστού που αφήνει ανοιχτό το διάφραγμα.

 

Εξ ου και το f/1.7, f/2.0, f/2.2, f/16... Σε μια απόσταση f, αφήνουμε ανοιχτό το f/1.7 του. Στα 10 cm αφήνουμε ανοιχτά τά 10/1,7 cm, ήτοι έναν κύκλο στο κέντρο με διάμετρο 5,8cm. Σε μια απόσταση f, αφήνουμε ανοιχτό το f/2.0 του, ήτοι 10/2 που είναι ένας κύκλος με 5 εκατοστά διάμετρο. Αντίστοιχα, για f/16, αφήνουμε ανοιχτά στα 10 εκατοστά μόλις τα 10/16=0,625cm του. Μια κουκίδα!

 

Οπότε, όσο μεγαλώνει ο αριθμός στο κλάσμα αυτό του διαφράγματος, σκοτεινιάζει η φωτογραφία. Όσο μεγαλώνει το διάφραγμα σαν μέγεθος όμως τόσο πιο φωτεινή είναι η φωτογραφία. Είναι κλάσμα, και πειράζουμε τον παρονομαστή. Οπότε όσο μεγαλύτερος παρονομαστής, τόσο μικρότερο το κλάσμα. Σιγουρέψου πως αντιλαμβάνεσαι πως είναι λίγο αντίστροφα.

 

Το σημαντικό είναι να θυμόμαστε πως f/1.7 είναι πιο φωτεινό από το f/16. Το f/1.7 είναι ένα ανοιχτό διάφραγμα (άρα πιο φωτεινό αποτέλεσμα), ενώ το f/16 είναι ένα κλειστό διάφραγμα (άρα πιο σκοτεινό αποτέλεσμα).

 

Γιατί λοιπόν να μην έχουμε ένα μόνιμα ανοιχτό φωτεινό διάφραγμα στα f/1.7 μη σας πω ένα ορθάνοιχτο διάφραγμα χωρίς καθόλου εμπόδια; Που μας φέρνει στο ζήτημα της εστίασης...

 

Το δεύτερο που αλλάζει με το που πειράζουμε το διάφραγμα, είναι η αίσθηση βάθους. Όσο πιο ανοιχτό είναι το διάφραγμά μας, τόσο πιο εκτός-εστίασης φαίνονται πράγματα που είναι μπροστά και πίσω από το θέμα μας. Αντίστροφα, όσο πιο κλειστό είναι το διάφραγμα, τόσο μας φαίνεται πως δεν θολώνει τίποτα γύρω από το θέμα μας και είναι όλα εστιασμένα.

 

Αν είχαμε, λοιπόν, ένα ορθάνοιχτο διάφραγμα θα είχαμε ένα μικρό κομμάτι που θα ήταν εστιασμένο και μια θολούρα γύρω γύρω... Χρήσιμο και αυτό για να έχουμε καλλιτεχνικό αποτέλεσμα, αλλά όχι πολύ πρακτικό για να το έχουμε πάντα ενεργό σαν ρύθμιση.

 

Είναι ωραίο σε κοντινά πλάνα, που φωτογραφίζουμε μια μπάλα στο χριστουγεννικάτικο δέντρο μας και τα φωτάκια από πίσω είναι θολά και κάνουν το εφετζίδικο «bokeh» όπως λέγεται αυτό το θόλωμα...

 

Φανταστείτε τώρα να θέλουμε να φωτογραφίσουμε ένα πρόσωπο και να βγαίνει εστιασμένη η μύτη του καθώς μας κοιτάζει κατευθείαν στο φακό, αλλά όχι τα μάτια του... Μιλάμε για λάθος εστίαση σε τόσο απειροελάχιστες αποστάσεις από το φακό. Φυσικά υπερβάλλω, αλλά νομίζω καταλαβαίνετε το αποτέλεσμα που έχει ένα μόνιμα ορθάνοιχτο διάφραγμα τελοσπάντων.

 

Στα κινητά τηλέφωνα μας, το διάφραγμα είναι μια μεταβλητή που δεν μπορούμε να πειράξουμε. Είναι κάτι σταθερό, και μας αρκεί να ξέρουμε πως όσο πιο ανοιχτό είναι (όσο μικρότερος ο παρονομαστής) τόσο πιο φωτεινός ο φακός. Τα κινητά με f/1.7 είναι πιο φωτεινά από τα f/2.2 επί παραδείγματι.

 

Και όσο πιο φωτεινό είναι το διάφραγμα, τόσο πιο πολύ φως λαμβάνουμε...

 

 

Ταχύτητα Κλείστρου - Shutter Speed:

 

Και ερχόμαστε στην κρισιμότερη κατ εμέ μεταβλητή της φωτογραφίας, την ταχύτητα κλείστρου. ’λλη μια μεταβλητή με πολλούς και μπερδευτικούς τρόπους να την εκφράσεις.

 

Ταχύτητα κλείστρου είναι ο λόγος της απόστασης δια τον χρόνο που έκανε να διανύσει την απόσταση αυτή το κλείστρο μας.

 

Επειδή η απόσταση που διανύει το κλείστρο είναι πάντα σταθερή (είναι το ύψος του αισθητήρα, ένα μέγεθος που είπαμε πριν δεν μπορούμε να πειράξουμε εμείς), μετράμε μόνο το χρόνο που κάνει να την διανύσει. Οπότε ουσιαστικά μετράμε το χρόνο που μένει ανοιχτό το κλείστρο...

 

Όσο μένει ανοιχτό το κλείστρο, τόσο περισσότεορ φως λαμβάνει ο αισθητήρας. Όσο λιγότερη ώρα μένει ανοιχτό, τόσο λιγότερο φως λαμβάνει ο αισθητήρας.

 

Όσο όμως μένει ανοιχτο, καταγράφει και την όποια κίνηση συμβαίνει στο θέμα μας. Για να «παγώσουμε» τη σκηνή, πρέπει να μειώσουμε το χρόνο που μένει ανοιχτό το κλείστρο. Επίσης, για να μην βγει κουνημένη η φωτογραφία πρέπει να μειώσουμε το χρόνο που μένει ανοιχτό το κλείστρο.

 

Γενικά θέλουμε όσο μικρότερο χρόνο κλείστρου (άρα όσο μεγαλύτερη ταχύτητα κλείστρου), προκειμένου να μην μας βγει κουνημένη η φωτογραφία. Αλλά παράλληλα θέλουμε να μείνει και όσο πιο πολύ χρόνο γίνεται ανοιχτό, ώστε να πάρουμε πολύ φως.

 

Σκεφτείτε το εξής σενάριο:

Αισθητήρας 1, ανάλυση 23mpixels (είναι πολύ υψηλή ανάλυση, άρα μικρά pixels, άρα υψηλή ποιότητα αλλά σκοτεινό αποτέλεσμα), σκοτεινό διάφραγμα στα f/16 (για να είναι όλα εστιασμένα, χωρίς θολούρα μπρος και πίσω από το θέμα μας)... Από πού θα αντλήσουμε φως; Από το μεγάλο χρόνο κλείστρου. Αναγκαστικά θα το αφήσουμε αρκετή ώρα ανοιχτό, με κίνδυνο να βγει κουνημένο το αποτέλεσμα είτε επειδή κουνήσαμε το χέρι μας και τη συσκευή είτε επειδή κουνήθηκε το θέμα μας.

 

Αν είχαμε όμως έναν αισθητήρα ίδιου μεγέθους, με ανάλυση 12mpixels (τα μισά σε πλήθος, διπλάσια σε μέγεθος και «φωτοευαισθησία» pixels), στο ίδιο διάφραγμα, θα μπορούσαμε να μειώσουμε τον χρόνο που μένει ανοιχτό το κλείστρο στο ΜΙΣΟ (θεωρητικά)!

 

Ελπίζω σιγά σιγά να μπορούμε να κάνουμε τέτοιους συνδυασμούς τριών μεταβλητών, κρατώντας σταθερές τις δύο και αλλάζοντας τη μία.

 

 

ISO:

 

Και τώρα ας εισάγουμε μια τέταρτη μεταβλητή.

 

Το ISO είναι ένας αριθμός για τον οποίο δεν μπορώ να βρω μια αρκετά επιστημονική εξήγηση για να την παραλληλίσω με κάτι απλούστερο, οπότε θα αρκεστώ να αναφέρω αυτό που βλέπω γραμμένο παντού: είναι η ευαισθησία του σένσορα στο φως.

 

Δύο τα τινά:

1. Αυξάνεις το ISO, αυξάνεις την ευαισθησία του σένσορα στο φως, λαμβάνει περισσότερο φως ο σένσορας, εισάγει περισσότερα "χιονάκια" στην εικόνα. Κοινώς, υψηλό ISO, περισσότερο φως, περισσότερος "θόρυβος" στο τελικό αποτέλεσμα.

2. Μειώνεις το ISO, μειώνεις την ευαισθησία του σένσορα στο φως, λαμβάνει λιγότερο φως ο σένσορας, εισάγει ελάχιστα "χιονάκια" στην εικόνα. Κοινώς, χαμηλό ISO, λιγότερο φως, λιγότερος ως ελάχιστος "θόρυβος" στο τελικό αποτέλεσμα.

 

Το σημαντικό είναι να χρησιμοποιούμε το χαμηλότερο δυνατόν ISO για την περίσταση. Κάποιες περιστάσεις απαιτούν χρήση υψηλού ISO.

 

Π.χ. φωτογράφιση με το κινητό μας μιας παρέας που χορεύει τη νύχτα σε μια πλατεία χωρίς φλας. Μικρός αισθητήρας με 16mpixels. Σκοτεινό γενικά setup. Αναγκαστικά σταθερό διάφραγμα, όσο πιο φωτεινό γίνεται. Το κλείστρο πρέπει να είναι αναγκαστικά γρήγορο (η παρέα κινείται καθώς χορεύει, οπότε θέλουμε να παγώσουμε την κίνηση), άρα.... Αυξάνουμε το ISO. Και εισάγουμε θόρυβο...

 

Γενικά το ISO πρέπει να μένει χαμηλά. Όσο πιο χαμηλά γίνεται. Το αυξημένο ISO δικαιολογείται μόνο σε μεγαλύτερους σένσορες, που λόγω μεγαλύτερης ανάλυσης τους είναι ευκολότερο να τον «συγκαλύψουν» αλγοριθμικά κατά την επεξεργασία από το υποσύστημα γραφικών.

 

Η άμεση λύση σε τέτοιες καταστάσεις είναι η χρήση φλας. Τι κάνει το φλας; Εισάγει φως εκεί που δεν θα υπήρχε, και ελαχιστοποιεί το χρόνο κλείστρου! Απλά το φλας δεν φωτίζει τα πάντα, αλλά μόνο ότι είναι αμέσως μπροστα στον φακό. Οπότε είναι περιοριστικό.

 

 

Οπτική Σταθεροποίηση Optical Image Stabilization (OIS):

 

Εκτός όμως από το παραπάνω σενάριο, υπάρχουν και περιπτώσεις που με λίιιιγο μεγαλύτερο χρόνο κλείστρου, η φωτογραφία θα έβγαινε μεν κουνημένη αλλά πιο σωστά φωτισμένη... Αν το πρόβλημα μας είναι ότι το χέρι μας δεν είναι αρκετά σταθερό, οι κατασκευαστές έχουν μια ιδέα: «ας σταθεροποιήσουμε το φακό!»

 

Η οπτική σταθεροποίηση, λοιπόν, είναι ο τρόπος των κατασκευαστών να υποστηρίξουν μηχανικά τους φακούς ώστε να εξαλείψουν μικρά ταρακουνήματα από τα χέρια μας. Σαν να επιπλέει ο φακός με κάποιο τρόπο στη θέση του.

 

 

Ηλεκτρονική Σταθεροποίηση Electonic Image Stabilization (EIS):

 

Εναλλακτικά, για να γλιτώσουν χώρο και κόστος στις συσκευές, μερικοί κατασκευαστές εφαρμόζουν κάποιο είδος αλγοριθμικής σταθεροποίησης, το οποίο στην καλύτερη περίπτωση φέρει όσο καλά αποτελέσματα θα έφερνε ένας OIS φακός. Συνήθως βέβαια, το αποτέλεσμα είναι υποδεέστερο από συστήματα με OIS φακό. Απ το τίποτα, κάτι ειν κι αυτό.

 

 

Έκθεση - Exposure:

 

Η πιο απλή μεταβλητή είναι ίσως και η πιο χρήσιμη σε απλές συνθήκες.

 

Αν προτιμούμε να έχουμε στο αυτόματο την φωτογραφική μας και εμπιστευόμαστε τις ρυθμίσεις που κάνει, αλλά θέλουμε λίγο πιο φωτεινό/σκοτεινό το αποτέλεσμα χωρίς να πειράζουμε διάφραγμα, κλείστρο, ISO, μπορούμε απλώς να πούμε πόσο πιο φωτεινή/σκοτεινή θέλουμε τη σκηνή μας.

 

Η φωτογραφική μηχανή θα φροντίσει να αλλάξει τις μεταβλητές της ώστε να μας δώσει το τελικό αποτέλεσμα που βλέπουμε στο preview, μεταβάλλοντας εμείς το Exposure.

 

Συνήθως έχει 3 βήματα με ενδιάμεσες διαβαθμίσεις. Κάθε βήμα λέγεται και "stop". Οπότε όταν θέτουμε exposure +1 έχουμε "ανεβάσει ένα στοπ". Θα χρειαστούμε την έννοια των "stop" αργότερα.

 

 

Dynamic Range:

 

 

HDR:

 

 

RAW DNG:

 

 

Εστιακό μήκος, εστίαση, ζουμ - Focal length, focus, zoom:

 

 

Crop Factor:

Edited June 30, 2017 by ZZW30

Απλά Σ Υ Γ Χ Α Ρ Η Τ Η Ρ Ι Α!!!

 

Sent from my SM-G930F using Tapatalk

Ευχαριστώ πολύ! :)

 

Το άφησα λόγω δουλειάς και πλέον όσο περνάει η βδομάδα χαλαρώνει η φάση οπότε θα το τελειώσω.

Πολυ ωραίο κείμενο! Νομιζω απαραίτητο για το forum!

Keep on...

Μολις το ειδα... Θα το ξαναδιαβασω αυριο με την ησυχία μου γιατι λογο ώρας σε έχασα κάπου!:p

Καλα τα λες πάντως! :lol:

 

Υγ. Αν μπορείς κανε ενα ρετουσάρισμα σε αυτα που γράφεις στην παράγραφο για την Ανάλυση. Δώσε κανένα παράδειγμα πως υπολογίζεις τα νούμερο κλπ (σε έχασα εκει με τα εκατομμύρια) και τι θεωρείται μεγαλύτερο ή μικρότερο του 1/2,3 κλπ κλπ

Ευχαριστώ :)

 

Θα το φροντίσω και αυτό!

Αα, παρα πολύ ωραία, κάτι τέτοιο έψαχνα. Ήρθε η ώρα να κάτσω να διαβάσω να ξεστραβωθώ!

Ανεβάζω σε μερικά λεπτά ανανεωμένα parts... ;)

 

ΣΟΚ. Δεν μπορώ να κάνω τροποποίηση το πρώτο post?!

Edited June 24, 2017 by x_vagos_x

Ανεβάζω σε μερικά λεπτά ανανεωμένα parts... ;)

 

ΣΟΚ. Δεν μπορώ να κάνω τροποποίηση το πρώτο post?!

 

Ωχ, κάτι μου λέει ότι όντως δεν μπορείς...

Πρέπει νομίζω να επικοινωνήσεις με έναν mod για να το τροποποιήσει αυτός.

Έχω στείλει PM με το νέο version 2 μέρες και περιμένω να ανέβει. :rolleyes:

Ανανεώθηκε το πρώτο post!

Συγχαρητήρια για τον οδηγό σου! :)

Οτι πρεπει κ για μας τους ασχετους.ευχαριστουμε..ξεκιναμε πειραματισμούς

Πολύ ωραίο κείμενο ,πλήρως επιμορφωτικό για αυτό που πραγματεύεται,ήτοι την λειτουργία του φωτογραφικού φακού, απλουστευμένο τόσο, όσο χρειάζεται για να κατανοήσουμε κάποιες έννοιες , οι οποίες εκ των πραγμάτων είναι δύσκολες για κάποιον που δεν τις κατέχει, σε μεγάλο βαθμό αντιλήφθηκα τις έννοιες αυτές τις οποίες τόσα χρόνια απλά άκουγα χωρίς να μπορώ να αντιληφθώ. Βεβαια θα ήταν ψέμματα αν έλεγα οτι κατανόησα πλήρως όλα όσα διάβασα, αλλά μπορώ να επισημάνω όμως., οτι όλα αυτά τα χρόνια οι χειροκίνητες ρυθμίσεις των φωτογραφικών μηχανών του κινητού μου φαίνονταν άγνωστες τελείως για αυτό και δεν τις ακουμπούσα, ενω τώρα που αντιληφθηκα πως ακριβώς επιδρούν αυτές στον φωτογραφικό φακό, μπορώ πλέον να πειραματιστώ με αυτές και όχι να έχω συνεχώς την φωτογραφική μου στις αυτόματες ρυθμίσεις.

Εξαιρετικό ποστ!Ευχαριστούμε πολύ για τον κόπο σου!

Εξαιρετικο και κατατοπιστικοτατο...βεβαια για να τα βάλει κάποιος μέσα στο μυαλό του αυτα χρειάζεται και παρα πολυ πρακτική εξάσκηση...οποτε ο συνδυασμος των δυο θα φέρει και το επιθυμητό αποτέλεσμα... Ευχαριστούμε για το μάθημα!!!